#zeghet

Ik denk niet dat ik ooit het gevoel beschrijven
kan, dat zinnen zelfs de vernedering zouden onderschatten
En zelfs al zou ik er enorm naar neigen
geen enkel woord kan de gebeurtenis vatten

(Ik herinner me de schaduwen, de sterren en
het met dauw bedekte gras waar we op lagen
de woorden die ik in elke nachtmerrie weer herken
en vooral de ferme handen die zich naar verboden terreinen begaven)

Het voorval zelf heb ik vrijwel meteen verdrongen
Voornamelijk uit wanhoop dat zo de mogelijkheid bestaat
Dat elke handeling die die nacht werd gedwongen
op deze manier alsnog ongedaan kon worden gemaakt

Twee jaar en twee maanden later ben ik
nog steeds niet dol op bomen die donkere velden omringen
en wanneer ik dan weer zijn gezicht voor de geest haal op dat ogenblik
doe ik geen moeite meer om mijn kippenvel te verdringen

Wil het niet.

Ik zou elk woord in het vocabulaire kunnen gebruiken
om je te vertellen hoe vreselijk ik me voel.
Ik zou je kunnen smeken, kunnen huilen
en naar je toe komen.
Wil het niet dat ik dat niet meer durf.

Het was kort, tien seconden maar.
Hoe het daartoe kwam, weet ik al niet meer.

Ik zou zoveel zinnen kunnen vertellen,
zoveel gevoelens in gezichtsuitdrukkingen kunnen leggen.
Ik zou je kunnen knuffelen, je vasthouden
en je gewoon nooit meer los laten.
Wil het niet dat ik dat niet meer durf.

Verscheurd tussen twee werelden,
waar tranen de hoofdrol spelen en niets meer zeker is.

Ik zou elke taal leren om je aan te spreken,
om uit te drukken hoe ik me voel.
Hoe die seconden voor mij voelen,
als urenlange marteling voor jou en voor ons.
Wil het niet dat het aanvoelt alsof het te laat is.

Werkelijkheidszin

Verlaten en verloren
Met een hand boven zijn ogen
Staat hij daar gebogen
Te kijken naar de horizon

Het avondgloed streelt zijn gezicht
Verzacht zijn streven
En verblindt tevens voor even
Alle hokjes die hem vormen

Maar dan richt zijn blik
Weer op de baan
Gaat hij in positie staan
Pakt gretig zijn golfclub

Bij elke zwiep verliest hij
Steeds meer zijn werkelijkheidszin
Immers, in één keer erin
Is het enige dat telt

Ik wil je.

Ik wil je
Horen fluisteren
en sussen
en je stiekem 's ochtends wakker kussen

Ik wil je
Knuffelen
en aanstaren
en mijn vingers laten gaan door je haren

Ik wil je
Kietelen
en horen lachen
en 's ochtends vroeg met gesloten ogen naar je glimlachen

Ik wil je
Voelen
en strelen
en voor altijd een kamer met je delen

Maar ik wil je vooral
Nu
en hier
en je voetstappen zachtjes tellen vanaf mijn portier