dinsdag.

Och, wat voel ik me lui vandaag.

Misschien is dat een van de oorzaken dat ik wel met een klein sprongetje weer mijn blogspot kon openen, zonder op vakantie mijn mobiel bijna weg te werpen wanneer ik mezelf weer inhou om niet weken zonder internet te zitten) omdat Blogspot de verveling heeft teveel inhoud heeft om te openen. Zeer jammer.
En wanneer ik dan eindelijk mijn geliefde siteje open, doen de G en H toets het alweer niet, wat voor zeer frusterende gevoelens zorgt en gefriemel met een ander opvouwbaar toetsenbord. En ik zeg je, dat is zuur, dat is rot, dat is zeer onhandig en tijdrekkend. Maar goed, daar ging dit stukje helemaal niet over. Ik mag geen zeurstukje schrijven wanneer ik eigenlijk een heel mooi dagje weer heb gehad (- wel zonder appelbol, -flap, of ander appelkaneelgerecht. Maar wat niet is, kan nog komen, zegt iemand op twitter altijd. Jammie, zal ik er dadelijk een gaan bakken? Mmmm.)

Vandaag ben ik voor de tweede keer om kwart over 7, okay half 8, om kwart voor 8 dus opgestaan. Nadat ik wel 564 in mijn ogen had gewreven en nog wel duizendmaal vaker water in mijn gezicht had gegooid, heb ik een dik halfuurtje voor mijn kast gestaan. Want wat doe je aan voor je tweede (vakantie)werkdag? Gisteren was het duidelijk onwennig en ik wil toch wel niet zo onhandig uitzien als toen ik drie soepkommen liet vallen. Ander verhaal. Donkere, strakke broek zonder broekzakken, lichte broek met broekzakken maar die strak om mijn kont staat en weid aan mijn benen zit? Ik kies de donkere, een stel bonte All-Stars en een wit O'neill T-Shirt. Ik twitter een beetje en besluit dat ik nog een dik halfuur heb om te ontbijten(in mijn eentje!) met sinaasappelsap en mijn tanden te poetsen en te ontdoen van achtergebleven stukjes brood zonder korst (keihard). Voordat ik beneden ben en geniet van Hurts- Better than Love, is de tijd alweer omgevlogen en moet ik me zelfs gaan haasten om nog half 9 de deur uit te gaan. Boterham in de hand, tandenborstel in de andere, broek op mijn knieen. Mijn gevoel kiest toch weer voor de lichte broek.
Aangekomen op plaats van bestemming (Bejaardenuis t Heereveldje) gieren de zenuwen weer door mijn buik. Om een lang en oninteressant verhaal over de hieropvolgende uren kort te maken; ik poetste kamers > pauze > verder poetsen. De pauzes zijn apart, drie vakantiehulpen opgepropt tussen 9 babbelende vrouwen. 12 uur worden we in de keuken verzocht; verjaardagsmaaltijden naar de geluksvogels brengen. De geur van friet in combinatie met een sappig voorhapje, appelmoes en biefstuk laat je maag rammelen. En je voeten langzamer lopen.
Na vier uurtjes zit et er alweer op, nemen we afscheid, roepen 'tot morgen' en rijden onze eigen kant op. Thuis aangekomen schop ik mijn schoenen uit, daarna doe ik maar een poging tot om de veters te ontknopen. Rust. Nee hoor, eerst lunchen, bijpraten, een nieuw, goedbetaald bijbaantje in je schot geworpen krijgen (dankjewel tante Marion!) en spelletjes doen met Estelle halfliggend/halfhangend op mijn bed. Theekransje, computer aan en dan komen we op het punt waar ik was begonnnen.

Ik zit nog steeds op de computer, te lui om mijn vijf andere langere verhalen te typen terwijl dit stukje ook al veel langer is dan gepland) en me sinds een uurtje nog steeds zit te verbazen over het feit dat mijn ex opeens weer tegen me heeft gepraat op msn voor iets van vijf minuten. Bijna onmogelijk, na een vier maanden.
En opeens klinken de woorden; 'Wat niet is, kan nog komen' helemaal niet raar meer. Goh.
Al gaat die appeltaart er niet meer komen. De kaneel is op.