Voor opa.

De wind blaast je gesproken woorden naar me

toe, verstrengeld maar onbevangen

luister ik met gesloten ogen naar ze

en wil ik ze telkens opnieuw in me opnemen van verlangen

(Ik hunker naar jouw aanraking, een kus van

jou op mijn voorhoofd, een knipoog, een zoen

al is het jouw lach die ik zo herkennen kan

wat ik alleen al voor een geluid van mijn opa zou doen)

Mijn lippen produceren woorden over hoe het nu met

mijn zusje en mij gaat, en met ons studentenleven

Misschien wel uit wanhoop dat er een mogelijkheid bestaat

dat je ons toch nog levenslessen kan geven

Zo reikhalzend naar je aanwezigheid sta ik

daar bij de bloemen die je graf omringen

en wanneer ik dan de pijn van jouw gemis voel op dat ogenblik

doe ik geen moeite meer om mijn tranen te verdringen

Gestild in water

Gestild in water was je je zorgen af
Ogen neergeslagen alsof je er niet was
Zout water die nachtmerries weergeven
De woorden in je ogen die ik nooit eerder las

Ik wil naar je toelopen, je omarmen
Je zeggen dat alles beter gaat
Maar in plaats daarvan kijk ik naar je
Terwijl je daar niets verhullend in het water staat

Herinneringen van je wegnemen wil ik
Vooral van de woede die je in zijn ogen las
Maar in plaats daarvan ril ik
bij de gedachte dat dat voor jou ooit werkelijkheid was

Voor jou.

Je bent de nacht en dag in een

De sterren, de lucht, de maan, de zon

Alle landen op de wereld bijeen

Ik zou je alsmaar zoenen als het kon

Je bent de eb en vloed samen

De duinen en de dijken

Alle zielen tezamen

Alleen je blik laat me al bezwijken

Je bent het licht maar ook het donker

De bossen en de velden elkander

Alle eigenschappen die ik bewonder

Je leert me hoe lief te hebben als geen ander

Ik schrijf je dit gedicht

Ondanks dat ik je vertelde dat klef gedoe niet mijn ding is

Om je te zeggen dat ik niet kan wachten om mijn handen weer te leggen om je gezicht

En hoe erg ik je aanwezigheid nu al mis

Weemoed

Strak getrokken veters, een hoofdgebaar naar links wanneer je blonde haar in je gezicht valt
De knopen van je vest die je nooit de eerste keer goed dicht krijgt,
het gefriemel van je vingers aan alles dat nieuw is
Je linkerhand die blauw ziet van de inkt,
de bril die altijd wel beslagen lijkt

De gesprekken die je het liefst met opgetrokken benen voert, je blik als je kwaad bent
De spontaniteit die je 's avonds laat dansen in de keuken,
de sproeten op je wangen in de zomer
Je liefde voor pasta in combinatie met alle groenten die je vinden kan,
je gretigheid om nieuwe stappen te zetten

De schoonheid die je ziet in zoveel meer dingen dan ik, net als een kritische blik op de rest
De manier waarop je loopt,
de manier waarop je lacht
Maar vooral de manier waarop het je altijd lijkt te lukken
nieuwe mensen op te nemen, te omarmen in je leven

Er zijn zoveel woorden die jou zouden kunnen beschrijven
Maar het enige dat jou nu het beste beschrijft,
is de traan in mijn linkeroog
Die telkens weer opnieuw komt wanneer ik weer bedenk
dat je nu voor altijd in een ander land zit dan het mijne