Weemoed

Strak getrokken veters, een hoofdgebaar naar links wanneer je blonde haar in je gezicht valt
De knopen van je vest die je nooit de eerste keer goed dicht krijgt,
het gefriemel van je vingers aan alles dat nieuw is
Je linkerhand die blauw ziet van de inkt,
de bril die altijd wel beslagen lijkt

De gesprekken die je het liefst met opgetrokken benen voert, je blik als je kwaad bent
De spontaniteit die je 's avonds laat dansen in de keuken,
de sproeten op je wangen in de zomer
Je liefde voor pasta in combinatie met alle groenten die je vinden kan,
je gretigheid om nieuwe stappen te zetten

De schoonheid die je ziet in zoveel meer dingen dan ik, net als een kritische blik op de rest
De manier waarop je loopt,
de manier waarop je lacht
Maar vooral de manier waarop het je altijd lijkt te lukken
nieuwe mensen op te nemen, te omarmen in je leven

Er zijn zoveel woorden die jou zouden kunnen beschrijven
Maar het enige dat jou nu het beste beschrijft,
is de traan in mijn linkeroog
Die telkens weer opnieuw komt wanneer ik weer bedenk
dat je nu voor altijd in een ander land zit dan het mijne