Om 10 uur 's avonds,
hoorde ze alleen nog het geluid van haar iPod.
Ze huppelde langs de huizen,
zong hardop mee,
en werd toen stil.
Ze nam met grote ogen,
de omgeving in haar op.
Het donkere van de weg,
sprak haar aan,
net zoveel als het licht,
van de lantaarnpaal.
Donkere wolken maakten snel plaats voor nieuwe.
En de maan liet steeds een stukje van haar zien.
Ze voelde zich blij, verward maar vooral intens gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten