Vriendenboekje: bang voor ?
Vergeten worden is mijn grootste angst, zo. Nu ik het heb opgeschreven, lijkt et vast te zijn, besloten, voor altijd. Misschien zelfs een beetje gek, of raar. Natuurlijk vullen de meeste mensen dingen is als voor spinnen, het donker, of hoogtevrees. Maar daar verschil ik dan ook in met anderen, spinnen moest ik vroeger al weghalen voor mijn zusje en mijn moeder, ik hou van donkere nachten en hoogtevrees? Mij kan het zo hoog niet zijn, het geeft me het gevoel van macht en controle hebben over de piepkleine legohuisjes en mierenmensjes.
Ik lieg niet, als ik ze dat ik van veranderingen houd, misschien de reden dat mijn grote collages in mijn kamer maandelijks veranderen. Maar het fijnste vind ik toch wel als mensen me niet meer herkennen van vroeger. Het verlegen meisje met bril dat ijverig studeerde, met laaghangende schouders, hoofd omlaag, ogen neergeslagen, ban was om op te vallen en meeliep in de stroming. Zij is dan (eindelijk) veranderd in een spontane, open, met vreemde pratende, open voor het leven, meisje. Ja, mijn doel nu is om op te vallen in de stroming, niet door mijn haar opeens drastisch te verven in een of andere fluoriderende kleur, maar door mezelf te zijn. Ja, ik hou wel van aandacht, van in het middenpunt staan, zonder arrogant te zijn, hoe verkeerd dat ook klinkt. Ik hou van een beetje anders, dat merk ik zelf ook wel. Elke vriendin kan ik wel beschrijven in een woord, lief, stoer, alleen over mezelf ben ik er nog niet uit. Of juist wel, het is een mengelmoesje, van alles wat, met altijd iets wat opvalt, wat dan ook. Zo zou ik juist voor dat grote zeemansvest met knopen aan, terwijl de meeste dat mooi op die hanger zouden laten hangen. Niet dat ik klaag hoor, zo blijf ik steeds uniek op mijn eigen manier. Als iemand me nadoet, in welk opzicht dan ook, maakt me dat een beetje trots. Ik weet immers dat het mijn idee was.
Ik wil me bewijzen, telkens weer. Over een tiental jaar zal ik er niet meer zijn. En wie zal zich dan nog dat eerst zo verlegen meisje herinneren? Wie zal over honderd jaar dan mij nog herinneren, zal ik dan ook nog voortleven in gedachtes? Ik ben geen wiskundig genie zoals Einstein, een extreem tekentalent als Rembrandt of een vrijmeester, een alleskunner zoals Leonardo DaVinci, maar ik doe mijn best. Mijn schrijfseltjes op internet zetten, zodat meer mensen ze kunnen lezen, dan alleen mijn zusje die telkens mijn schrift steelt. Filmpjes, waarop ik zing en gitaar speel, ook, hoppla, zo erop en me uiten op elke mogelijkheid dan ook. Sarcasme, ironie en dingen die me bezig houden (geen standaard eten/drinken/naar huisssss met de nodige klinkers) plaats ik op twitter. En, hoe slecht, ik heb liever dat mijn ouders me herinneren als et meisje met de grote mond, dan elemaal niet.
Zo kom ik, stukje bij beetje, van mijn angst af en volg mijn dromen om beroemd te worden in wat ik het liefst doe en wie ik ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten