Hoe komt het toch dat alles dat ik zeg, schrijf, uitbeeld, voelt alsof ik gecontroleerd wordt? Gecontroleerd wordt door een gemeen, geniepig stemmetje in mijn achterhoofd. Zijn politiepak ligt al klaar, gestreken en wel op zijn stoel, zijn bonnenboekje in de hand en zijn stem hoogkwakend, altijd klaar om toe te happen op een stommiteit, me terug proberen te brengen op stand ‘normaal’. Probeert mijn fantasie we te drijven, onzekerheid ervoor terug te plaatsen. Hij geniet duidelijk van zijn werk.
Al jaren vecht ik tegen mijn eigen controleur, verscheur ik de gekregen bonnen, doe juist het tegenovergestelde. Het een jaar lukt dat beter dan het andere. Hoe langer ik me verzet, hoe kleiner hij wordt. De schreeuwende stem is veranderd in een fluistertoontje. Zijn pak gekrompen, zijn bonnenboekje op. Eindelijk. Nu kan ik eindelijk mezelf zijn zonder dat ik mezelf tegenhoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten