Lopend, in een wereld vol mogelijkheden.

Mijn rode lijn is zoek, maar daarvoor in plaats cirkelen allerlei andere, gekleurde lijnen door elkaar. Ik loop door mijn eigen paarse bos, mijn eigen gedachten. Al mijn gedachten vloeien geleidelijk over in andere, zonder moeite. Ik geniet van de roze, schrik van de donkere, volg de groene. Lopend ontdek ik nieuwe kleuren, nieuwe manieren om de wereld te bekijken. Ik stop na een paar minuten, a voor mijn gevoel weer terug, om weer verder te gaan, verder te kunnen. Elk zandkorreltje bekijk ik met zoveel aandacht, net als de nerven van de vele bladeren om me heen. Elke bloem bekijk, elk beestje volg ik met mijn ogen. Ik blijf vertrouwen op mijn gevoel, til mijn witte, vlekkeloze, maagdelijk witte jurkje op, wanneer een rivier mijn pad kruist. Ik ben hem vaker tegengekomen, maar ik laat me niet meeslepen door de massa kolkend water met reuze schuimkoppen. Ik loop op blote voeten, voel elke pijn, elk geluksmomentje. Ik ril, kippenvel. Niet wetend waarop, blijf ik maar lopen in een wereld zo groot, vol mogelijkheden. En dat terwijl mijn eigen wereld op dit moment niet veel groter is dan mijn eigen achtertuin.