Cosmogirl schrijfwedstrijd.

‘Hé Fleur! Wie had ooit nog gedacht dat wij nog eens samen op vakantie zouden gaan?’ Verschrikt draaide fleur zich om. Oh nee! Ze kon wel door de grond zakken toen ze zag wie er door de klapdeuren van de dansstudio kwam lopen. Uitgerekend Milan was haar danspartner. Hij was de knapste, maar ook de meest arrogantste jongen van de dansschool en Fleur kon hem niet uitstaan. Boos keek ze naar haar dansleraar. Hij wist dondersgoed dat ze Milan niet mag en toch stuurde hij hen samen naar één van de meest prestigieuze danswedstrijden in L.A. Bah, waarom moest haar vaste danspartner Jasper nou ook net zijn voet breken?

Ik kende Milan al sinds mijn achtste. Sinds ik was verhuisd van de drukke stad, naar het kleine dorpje, had hij me sindsdien altijd als mikpunt gezien. Mijn vlechten losmaken, mijn springtouw verstoppen en mijn lekkere dropjes opeten. We waren even oud, en daardoor kwamen we ook op de middelbare school bij elkaar in de klas.

‘Ik had dat ook nooit gedacht’, zei ik sarcastisch, en ging in positie staan. ‘Fleur, ik weet dat je niet goed met Milan kunt opschieten, maar hij is de enige die deze dans in deze korte tijd kan onthouden, en goed kan uitvoeren. Laten we beginnen, we hebben weinig tijd. De begintonen van Work van Kelly Rowland, vulden de danszaal. ‘1, 2, 3, 4’ En terwijl ik mijn choreografie samen met mijn dansleraar uitvoerde, keek Milan toe. ‘Nou, misschien kunnen we iets aanpassen vanuit mijn gedeelte. Als je bij dit punt bent, dan kan ik misschien een draai maken, zodat ik weer bij de 4e tel sneller bij jou ben.’ Wat dacht Milan wel niet, zomaar iets aan mijn choreografie veranderen waar ik maanden aan had gewerkt? Mijn dansleraar trok zijn schouders op, en zei: ‘Probeer dat dan maar eens.’ We deden het opnieuw, en inderdaad, het ging zo veel beter. Verdorie, waarom had Milan ook altijd gelijk?

Drie weken later, na een lange, vermoeide vliegreis, was het dan zover. Ik had niet goed geslapen vannacht en voelde de spanning. Zenuwachtig stond ik van mijn ene been op het andere te springen. Verdorie, wanneer waren wij nu aan de beurt? ‘Doe nou maar rustig, nog maar twee dansparen.’ ‘Shit! Ik heb mijn oma’s kettinkje niet om. Ik kan niet zonder. Ik moet het gaan halen in mijn hotelkamer!’ ‘Nee, dat haal je niet meer, je kunt het ook zonder dat kettinkje.’ ‘Nee, dat kan ik niet! Het betekent veel voor me, laat me nu langs!’ Milan pakte me bij mijn armen vast. ‘Auw, dat doet pijn!’ Tranen sprongen in mijn ogen. ‘Je gaat nergens heen.’ ‘The next coupple are Fleur van Huizen and Milan Houten!’ ‘Kom mee, we moeten gaan.’ We liepen naar de dansvloer, en terwijl we glimlachten naar het publiek en de jury, siste ik: ‘Waarom verpest je toch altijd dingen voor mij?’ Hij keek me verbaasd aan, maar kon niks zeggen, doordat we een paar meter apart van elkaar begonnen. En toen was het dan zover, de muziek vulde het gebouw, en we begonnen te dansen. Juist doordat ik zo kwaad op hem was, wilde ik het voor mezelf beter doen. We keken naar de jury, en we lieten niemand onze spanning laten voelen, totdat we van het podium af waren. ‘Nou moet jij eens goed luisteren, verwende meid. Ik leer in drie weken een dans voor jou, omdat ik weet dat je hier al jaren van droomt, en het enige wat jij doet is me afkraken. Ik ben graag bij je, maar zo hoeft het voor mij niet.’ ‘Je bent graag bij me? Nou, daar heb ik dan al die tijd, niks van gemerkt.’ Hij pakte me vast en zei: ‘Snap je dan niet dat ik je al die tijd leuk vond? Maar jij kon me niet uitstaan.’ ‘Maar dat wist ik helemaal niet’, zei ik zachtjes, en sloeg mijn ogen neer. ‘Kom eens hier’ en hij zoende me. ‘Jongens. Jongens!’ Onze dansleraar begon ons uit elkaar te trekken. ‘Luister!’ ‘Where are Fleur and Milan? Where are they? Ah, there they are! They are the winners!’ We kregen beide een boeket bloemen en een beker. Maar ik had veel meer gewonnen, namelijk een heel lief vriendje.