Eindelijk. Ein-de-lijk. Ze was alleen thuis, ze genoot eens even van die rust. Ze had al weken dat opgejaagde gevoel gehad. Dat gevoel dat er teveel mensen om haar heen zaten, teveel drukte. Ze had een sterke relatie met haar vrijheid en was niet van plan die ooit op te geven.
Ze gleed in haar pasgekochte, donkerblauwe jurkje met marinestrepen, vlocht haar haar in een losse vlecht, die meteen op haar rug neerviel. Ze gooide haar slippertjes uit, die door har rommelige kamer heen vlogen. Ze zette haar te lang geworden pony nog even weg met een knijpertje, en hoppla, ze was er klaar voor. Ze sprong met drie treden tegelijk de trap af, zoveel plezier had ze erin. Geen gezeur, een rinkelende mobiel, gewoon alleen.
Ze liep naar de keuken, en bewoog ondertussen haar hoofd ritmisch mee op de muziek, die haar akoestische gitaargeluiden afspeelden. Ze pakte een tequilaglas en vulden dat met ijsklontjes. Ze keek in de koelkast en greep met haar vingers de grote nog goed gevulde Colafles en vulde haar glas ermee. Het maakte haar niet uit, of er eigenlijk tequila in moest zitten. Dat dronk ze een andere keer wel. Terwijl ze dat dacht, verscheen er een ondeugende glimlach op haar gezicht, dat zou ze inderdaad een andere keer drinken. Ze rinkelde met de ijsklontjes, ze hield van dat geluid. Spettertjes raakten de grond, toen ze de deur probeerde open te maken met de rug van haar hand, met in de andere haar stapeltje boeken in de ene hand en haar glas. Ze duwde de witte deur weer met aar pas gelakte teennagels weer dicht. Ze huppelde bijna naar het schuurtje, nadat ze haar boeken had neergelegd op het groene tafelkleed, dat al warm aanvoelde door de zon. Uit het schuurtje maakte ze eerst grote stappen over de vier fietsen, die daar altijd stonden, en probeerde het kussen voor in de tuinstoel eruit te halen, zonder haarzelf al te veel te stoten aan de rieten mand vol oud speelgoed. Na wat gefriemel wrikte ze dan het dikke kussen uit de zwarte zak, waarin alle kussens lagen. Ze gooide het kussen naar buiten, en kwam er toen zelf achteraan. Ha, nu kon ze dan van het zonnetje genieten en een mooi bruin kleurtje krijgen zonder teveel te bewegen en die boeken eens uitlezen voor ze weer terug moesten naar de bibliotheek. Ja, waarschijnlijk was ze nog een van de enigen die naar de bibliotheek ging, maar wat zou het? Ze hield van de oude geur, ze snoof hem altijd even op, voordat ze compleet van de aarde verzonken in haar boek ging lezen. Opeens sprong ze weer op, liep weer naar binnen, stormde de trap op en pakte haar zonnebril. Die mocht niet missen op haar zonnige dagje. Op het terras schoof ze deze in haar haar, schoof het springere, eigenwijze krulletje weer tussen de rest en genoot.
Na anderhalf uur was ze een boek, twee glazen en 30 liedjes verder, en liep naar binnen. Daar zette ze uit automatisme de televisie aan, een of andere spionjongen interesseerde haar, en met haar armen om haar knieën geslagen keek ze toe hoe hij tegen het kwaad vocht. Hoe hij vloog, redde, hielp. Zoiets wilde ze ook wel, superwoman, maar dan zonder dat strakzittende broekje of die cape. Die zouden haar alleen maar belemmeren in haar bewegen, haar doen. Nee, ze hield haar eigen kleren wel aan en hielp de wereld zelf wel een handje door gewoon eerlijk te zijn. Door minder leugens te verspreiden, geloven en er gewoon te zijn voor anderen als ze een helpende hand nodig hebben, een arm om hun heen, een mooi woord.
Ze rende weer naar buiten, genoot van de grond onder haar blote voeten. En zette zich weer neer in haar tuinstoel, in de tuin was ze in aar element. Elk bloemetje, elk beestje, elk klein detail, niks ontging haar. Ze rook de frisse rozengeur, ze voelde de wind dat haar haar een stukje optilde en zag de mieren wegen omhoog kruipen naar haar dikke teen. Ze zuchtte van geluk, legde haar benen weer languit op de stoel en waande zich weer voor anderhalf uur in een wereld vol mooie zinnen, gedachten en woorden, precies goed verwoord. Voor haar allen geschreven, leek het wel.
Ze hoorde stemmen en keek naar rechts, waarbij haar krullen zich weer uit haar vlecht ontsnapten. Papa, mama, Estelle en haar oma waren weer thuis. Haar eigen ‘vakantie’dagje had precies 4,5 uur geduurd, maar dat was goed genoeg. Ze sprong op; ‘Hallooooooo! Was het leuk?’ Ze glimlachte toen ze papa de barbecue zag opzetten, haar zusje naar binnen rende voor een tijdschrift en mama het fruit begon te snijden. Ze was weer terug, in haar eigen drukke leventje, maar heel eerlijk? Ze kon er soms ook niet zonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten