Ouders complimenteerden haar met haar goede gedrag, haar vrienden beschouwden haar als de grappigste persoon, die ze konden en leraren waren ook altijd gcharmeerd van haar. Iedereeen kende haar van haar goede kanten, niemand had ooit iets slechts over haar gehoord. Glimlach hier, vriendje daar, ze had het allemaal. Iedereen hield van haar, behalve zijzelf.
Wanneer ze voor haar spiegel zat, zag ze een ander meisje dan ze was. Ze leek erop qua uiterlijk, maar vanbinnen broeide er meer dan iemand anders van haar zou verwachten.
Het masker dat ze droeg, begon haar zwaar te vallen. Nooit kon ze zich eens laten gaan, nee, ze bleef altijd tot in de puntjes perfect. Ze zou nooit eens volledig los kunnen gaan, eens voor een keertje de sterren aan de hemel tellen of eens een tegenwoord geven. Ze was ziek van het imago dat ze droeg, dat ze elke keer weer bij meost schafen, totdat iedereen ervan hield. Ze was er moe van om haarzelf te zijn, ze wilde leven, genieten, dromen. Ze wilde niet alles in haar schoot krijgen geworpen, ze wilde vechten, ze wilde haar haar kort laten knippen, zonder dat iemand haar zou tegenhouden. Ze was een eigen persoon, ze was vrij, ze was nog nooit zichzelf geweest.
De spiegel liet steeds meer de binnengehouden tranen zien,
Ze liep naar onder,
waar haar vader genoot van een sigaartje en haar moeder de nieuwe catalogus doorbladerde. Binnen een paar minuten vielen deze beide van hun stoelen af en zakten hun monden open, toen ze hoorden dat zij wilde vechten voor de mensheid, voor de wereld, voor zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten