’Je hebt niemand nodig.’ Een goede, zeer goede vriend zei dit een aantal maanden geleden tegen me. Ik snapte toen niet wat hij ermee bedoelde. Iedereen heeft toch iemand nodig om van te houden, mee te leven, voor te zorgen? Nu pas snap ik het. Sinds vorige week heb ik geen sms’jes meer verstuurd (mijn mobiel uitzetten was dan net wat teveel gevraagd), ben ik niet meer op msn geweest, of heb gereageerd op hyvesberichten. Geen contact met vrienden, alleen mijn dromen, mijn iPod, mijn gedachten (en soms een mooi veldje). Heerlijk, dingen doen waar je op dit moment zelf zin in hebt om te doen, zonder belemmerd te worden door afspraken, verplichtingen. Gisteren rende ik uren door een zeer mooi veld, met een uitzicht als een horizon zo lang, morgen schilder ik mijn boekenkast kikkergroen met ontelbaar vele gekleurde bloemetjes.
Geen contact met mensen tot je ze zelf opzoekt, dat is pas fijn. Wanneer je dat kunt, zul je pas de wanhopige zwijgende schreeuwen van anderen zien. De bevestiging, die ze nodig lijken te hebben, om maar niet alleen te zijn. Dan pas zie je het onzichtbare verbod, dat diep verborgen zit in een zin als; ‘Zullen we wat afspreken?’
Het commerciële, waar ik tot zo kort ook bij behoorde, ergert me nu. Ik ben op zoek naar mezelf en naar oncommerciële mensen, die geen wanhopige schreeuw naar aandacht uitstralen.
Filosofen, componisten, kunstenaars, schilderaars, schrijvers; stuk voor stuk levensgenieters. Ik geloof dat mensen die hun ziel tot het diepste punt tonen, uiten, uitspreken, het meeste van het leven weten. Daardoor kunnen zij het meest genieten. Leonardo DaVinci is voor mij de grootste, de allergrootste inspiratiebron, de levensgenieter van allen. Laat mij ook zo zijn, elke dag weer vol enthousiasme, ideeën en een handjevol geluk om de dag mee te vullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten