Het boek verbond de familie.

gemaakt door Tom.










Opaaaaaaaa?'
Twee kleine kinderen, gestoken in te grote T-shirts renden door oma's en opa’s huis. Het huis was groot, oud en had genoeg verstopplekjes. Toch vonden ze hun opa altijd standaard in de grote, met mooie stof bedekte schommelstoel. ‘Opaaaaa?’ Opa hoorde zijn geliefde kleinkinderen al aan komen rennen, en glimlachte. Hij wist nu al de reden van hun komst. Hij stond al langzaam op, om naar de boekenkast te sloffen. Niks was mooier op aarde, dan de pretlichtjes in hun ogen, de lach om hun monden, wanneer hij een boek voorlas. Hij genoot intens van dat voorleesuurtje, dat vaak genoeg voorkwam.
De kinderen renden op hem af, en sprongen in zijn armen. ‘Ho ho rustig lieverds, ik hoef nog niet doodgeknuffeld geworden.’, grinnikte hij. ‘Hoe ging het met jullie op school?’ De jongen en het meisje begonnen enthousiast door elkaar heen te praten. ‘Zo versta ik jullie niet, Marijn wat zei je?’ ‘Vandaag mochten we van de juf extra lang buitenspelen, opa. En, en, en ik heb ook nog leren schrijven vandaag, ik kan nu al ik schrijven!’ ‘Wat bijzonder, laat je me dat eens zien?’ ‘Dadelijk opa, eerst voorlezen!’ ‘En jij meisje, Zoë wat heb jij vandaag allemaal meegemaakt?’ ‘Wij hebben zaadjes geplant, en mogen dat potje elke dag water geven totdat het een echt plantje wordt. Maar zou U nu willen voorlezen?’ ‘Ja hoor, kijk eens wat ik al uit de boekenkast had gepakt, voordat jullie er waren? Is deze goed?’ ‘Ja, ja! Wij vinden houden van dat verhalenboekje!’ ‘Marijn, zou jij even opa’s leesbril willen pakken, deze ligt op de eettafel.’ ‘Ja natuurlijk opa.’ Hij sprong meteen op, struikelde in zijn haast bijna over het rode tapijt en liep naar de eettafel, griste de bril van de tafel en legde het tafelkleed maar weer even recht. Hij zette zich samen met zijn zusje aan opa’s voeten neer en strekte zijn armpje om de bruine bril af te geven. Het boek had iets magisch. Het viel half uit elkaar door de vele kindervingers die nieuwsgierig elk woord opnieuw hadden mee gelezen, zich verwonderden om de waarheid, genoten van de plaatjes, en alleen al op hun tenen gaan staan om het van de hoge boekenkast te pakken om de oude geur te ruiken, hun vingers over de pagina's te laten gaan, grote ogen opzetten bij de plaatjes die zo gedetailleerd zijn. Het boek was al generaties oud. Het was het familieboek, op elke bladzijde stond wel wat gekriebeld, een tekstje, een tekeningetje, een fotootje geplakt. Iedereen hield ervan, moeder en oma luisterden tijden het afwassen in de keuken met een glimlach op hun gezicht. Daarna kwamen de verhalen. ‘Moeder, weet U nog, dat vader mij dat altijd voorlas?’ Het boek verbond de hele familie, door de sprookjesachtige woorden voelden zij zich een.