Door jou.

door jou,
verdrink ik in mijn tranen,
verstik in mijn woorden,
en beweegt mijn lichaam ook niet meer zoals het moet.

lopend door het donker,
op zoek naar een lichtje,
onvindbaar.

moeizaam vooruit,
nietwetend waarop nog te hopen,
waarom nog te dromen.

in de wilde weg,
veeg ik mijn tranen weg,
wetend dat ze terug komen.

Tissues weggegooid,
emmers overvol,
gestopt met wegvegen.

woorden verbrijzelen me,
grafiet en klei krassend,
ze worden pas werkelijkheid op papier.

'Lief dagboek,
zomaar, ineens,
was het over.'

herinneringen blijven komen,
hoe vaak ik ze ook probeer te onderdrukken,
ik zie je steeds weer voor me.

dagen dat we elkaar uren spraken,
genoten van elkaar,
tijd onze grootste vijand was.

je verstopte je,
achter een masker,
fakete er wat op los.

je profiteerde van mij,
van mijn gevoelens,
gebruikte ze.

je bent mijn woorden,
mijn tranen,
niet waard.

maar toch,
waarom,
waarom doet het dan zo'n pijn?