donkere ogen
zwart als de nacht
kijken je aan
haar gezicht nat
van de tranen
die ze nog steeds huilt
haar normaal gebruinde wangen
lijkbleek
en open
haar slanke nek
rood
van het bloed
haar lichaam ligt
in een houding
zichzelf beschermend
voor het wapen
dat op haar richt
dat haar man heet
zaterdag 28 augustus 2010
Lopen op water.
Lopend op water, gevloeide tranen Gevlochten door mensenhanden, asvaltzwart Kraaien en raven gevangen in een net, de haan kraait Overuren
dinsdag 24 augustus 2010
dinsdag.
Och, wat voel ik me lui vandaag.
Misschien is dat een van de oorzaken dat ik wel met een klein sprongetje weer mijn blogspot kon openen, zonder op vakantie mijn mobiel bijna weg te werpen wanneer ik mezelf weer inhou om niet weken zonder internet te zitten) omdat Blogspot de verveling heeft teveel inhoud heeft om te openen. Zeer jammer.
En wanneer ik dan eindelijk mijn geliefde siteje open, doen de G en H toets het alweer niet, wat voor zeer frusterende gevoelens zorgt en gefriemel met een ander opvouwbaar toetsenbord. En ik zeg je, dat is zuur, dat is rot, dat is zeer onhandig en tijdrekkend. Maar goed, daar ging dit stukje helemaal niet over. Ik mag geen zeurstukje schrijven wanneer ik eigenlijk een heel mooi dagje weer heb gehad (- wel zonder appelbol, -flap, of ander appelkaneelgerecht. Maar wat niet is, kan nog komen, zegt iemand op twitter altijd. Jammie, zal ik er dadelijk een gaan bakken? Mmmm.)
Vandaag ben ik voor de tweede keer om kwart over 7, okay half 8, om kwart voor 8 dus opgestaan. Nadat ik wel 564 in mijn ogen had gewreven en nog wel duizendmaal vaker water in mijn gezicht had gegooid, heb ik een dik halfuurtje voor mijn kast gestaan. Want wat doe je aan voor je tweede (vakantie)werkdag? Gisteren was het duidelijk onwennig en ik wil toch wel niet zo onhandig uitzien als toen ik drie soepkommen liet vallen. Ander verhaal. Donkere, strakke broek zonder broekzakken, lichte broek met broekzakken maar die strak om mijn kont staat en weid aan mijn benen zit? Ik kies de donkere, een stel bonte All-Stars en een wit O'neill T-Shirt. Ik twitter een beetje en besluit dat ik nog een dik halfuur heb om te ontbijten(in mijn eentje!) met sinaasappelsap en mijn tanden te poetsen en te ontdoen van achtergebleven stukjes brood zonder korst (keihard). Voordat ik beneden ben en geniet van Hurts- Better than Love, is de tijd alweer omgevlogen en moet ik me zelfs gaan haasten om nog half 9 de deur uit te gaan. Boterham in de hand, tandenborstel in de andere, broek op mijn knieen. Mijn gevoel kiest toch weer voor de lichte broek.
Aangekomen op plaats van bestemming (Bejaardenuis t Heereveldje) gieren de zenuwen weer door mijn buik. Om een lang en oninteressant verhaal over de hieropvolgende uren kort te maken; ik poetste kamers > pauze > verder poetsen. De pauzes zijn apart, drie vakantiehulpen opgepropt tussen 9 babbelende vrouwen. 12 uur worden we in de keuken verzocht; verjaardagsmaaltijden naar de geluksvogels brengen. De geur van friet in combinatie met een sappig voorhapje, appelmoes en biefstuk laat je maag rammelen. En je voeten langzamer lopen.
Na vier uurtjes zit et er alweer op, nemen we afscheid, roepen 'tot morgen' en rijden onze eigen kant op. Thuis aangekomen schop ik mijn schoenen uit, daarna doe ik maar een poging tot om de veters te ontknopen. Rust. Nee hoor, eerst lunchen, bijpraten, een nieuw, goedbetaald bijbaantje in je schot geworpen krijgen (dankjewel tante Marion!) en spelletjes doen met Estelle halfliggend/halfhangend op mijn bed. Theekransje, computer aan en dan komen we op het punt waar ik was begonnnen.
Ik zit nog steeds op de computer, te lui om mijn vijf andere langere verhalen te typen terwijl dit stukje ook al veel langer is dan gepland) en me sinds een uurtje nog steeds zit te verbazen over het feit dat mijn ex opeens weer tegen me heeft gepraat op msn voor iets van vijf minuten. Bijna onmogelijk, na een vier maanden.
En opeens klinken de woorden; 'Wat niet is, kan nog komen' helemaal niet raar meer. Goh.
Al gaat die appeltaart er niet meer komen. De kaneel is op.
Misschien is dat een van de oorzaken dat ik wel met een klein sprongetje weer mijn blogspot kon openen, zonder op vakantie mijn mobiel bijna weg te werpen wanneer ik mezelf weer inhou om niet weken zonder internet te zitten) omdat Blogspot de verveling heeft teveel inhoud heeft om te openen. Zeer jammer.
En wanneer ik dan eindelijk mijn geliefde siteje open, doen de G en H toets het alweer niet, wat voor zeer frusterende gevoelens zorgt en gefriemel met een ander opvouwbaar toetsenbord. En ik zeg je, dat is zuur, dat is rot, dat is zeer onhandig en tijdrekkend. Maar goed, daar ging dit stukje helemaal niet over. Ik mag geen zeurstukje schrijven wanneer ik eigenlijk een heel mooi dagje weer heb gehad (- wel zonder appelbol, -flap, of ander appelkaneelgerecht. Maar wat niet is, kan nog komen, zegt iemand op twitter altijd. Jammie, zal ik er dadelijk een gaan bakken? Mmmm.)
Vandaag ben ik voor de tweede keer om kwart over 7, okay half 8, om kwart voor 8 dus opgestaan. Nadat ik wel 564 in mijn ogen had gewreven en nog wel duizendmaal vaker water in mijn gezicht had gegooid, heb ik een dik halfuurtje voor mijn kast gestaan. Want wat doe je aan voor je tweede (vakantie)werkdag? Gisteren was het duidelijk onwennig en ik wil toch wel niet zo onhandig uitzien als toen ik drie soepkommen liet vallen. Ander verhaal. Donkere, strakke broek zonder broekzakken, lichte broek met broekzakken maar die strak om mijn kont staat en weid aan mijn benen zit? Ik kies de donkere, een stel bonte All-Stars en een wit O'neill T-Shirt. Ik twitter een beetje en besluit dat ik nog een dik halfuur heb om te ontbijten(in mijn eentje!) met sinaasappelsap en mijn tanden te poetsen en te ontdoen van achtergebleven stukjes brood zonder korst (keihard). Voordat ik beneden ben en geniet van Hurts- Better than Love, is de tijd alweer omgevlogen en moet ik me zelfs gaan haasten om nog half 9 de deur uit te gaan. Boterham in de hand, tandenborstel in de andere, broek op mijn knieen. Mijn gevoel kiest toch weer voor de lichte broek.
Aangekomen op plaats van bestemming (Bejaardenuis t Heereveldje) gieren de zenuwen weer door mijn buik. Om een lang en oninteressant verhaal over de hieropvolgende uren kort te maken; ik poetste kamers > pauze > verder poetsen. De pauzes zijn apart, drie vakantiehulpen opgepropt tussen 9 babbelende vrouwen. 12 uur worden we in de keuken verzocht; verjaardagsmaaltijden naar de geluksvogels brengen. De geur van friet in combinatie met een sappig voorhapje, appelmoes en biefstuk laat je maag rammelen. En je voeten langzamer lopen.
Na vier uurtjes zit et er alweer op, nemen we afscheid, roepen 'tot morgen' en rijden onze eigen kant op. Thuis aangekomen schop ik mijn schoenen uit, daarna doe ik maar een poging tot om de veters te ontknopen. Rust. Nee hoor, eerst lunchen, bijpraten, een nieuw, goedbetaald bijbaantje in je schot geworpen krijgen (dankjewel tante Marion!) en spelletjes doen met Estelle halfliggend/halfhangend op mijn bed. Theekransje, computer aan en dan komen we op het punt waar ik was begonnnen.
Ik zit nog steeds op de computer, te lui om mijn vijf andere langere verhalen te typen terwijl dit stukje ook al veel langer is dan gepland) en me sinds een uurtje nog steeds zit te verbazen over het feit dat mijn ex opeens weer tegen me heeft gepraat op msn voor iets van vijf minuten. Bijna onmogelijk, na een vier maanden.
En opeens klinken de woorden; 'Wat niet is, kan nog komen' helemaal niet raar meer. Goh.
Al gaat die appeltaart er niet meer komen. De kaneel is op.
Korenbloemen.
Ik sluit mijn ogen,
dans met mijn gedachten.
Ik adem diep in,
adem vrijheid uit.
Grasgroene velden,
waar ik in verdwijn.
Korenbloemen.
dans met mijn gedachten.
Ik adem diep in,
adem vrijheid uit.
Grasgroene velden,
waar ik in verdwijn.
Korenbloemen.
Tranen doden.
tranen doden
gekleurde gedachten
een vlijmscherpe messteek
dwars door mijn ziel
de afstand tussen ons
wordt groter
Jouw woorden varen
op andere zeeën
dan de mijne
anders dan anders
anders dan vroeger
waar we samen aten
uit de beslagkom
gekleurde gedachten
een vlijmscherpe messteek
dwars door mijn ziel
de afstand tussen ons
wordt groter
Jouw woorden varen
op andere zeeën
dan de mijne
anders dan anders
anders dan vroeger
waar we samen aten
uit de beslagkom
Blootstellen.
Vallen in het diepe
een plas donker water
een zwembad van ongekende diepte.
Zwaaiend met mijn armen
op zoek naar houvast.
Opnieuw, alweer, altijd.
Mijn ziel,
die groter is dan de grootste giraffe,
ouder lijkt dan het oudste mens
en geweven met de fijnste en verschillendste gekleurde draden.
Blootstellen.
Hoe zeker ben je ervan overtuigd
dat je me kent?
Ik ken mezelf nog niet maar
Leer.
Me.
Kennen.
Geloof. In. Me.
een plas donker water
een zwembad van ongekende diepte.
Zwaaiend met mijn armen
op zoek naar houvast.
Opnieuw, alweer, altijd.
Mijn ziel,
die groter is dan de grootste giraffe,
ouder lijkt dan het oudste mens
en geweven met de fijnste en verschillendste gekleurde draden.
Blootstellen.
Hoe zeker ben je ervan overtuigd
dat je me kent?
Ik ken mezelf nog niet maar
Leer.
Me.
Kennen.
Geloof. In. Me.
helderblauwe luchten.
Wolken drijven
voorbij
helderblauwe luchten
komen tevoorschijn
vol trots
laten
ze de
zon zien
voorbij
helderblauwe luchten
komen tevoorschijn
vol trots
laten
ze de
zon zien
Family Life
Papa links, mama rechts, Ilse ertussen in.
Ze hield de volwassen handen van haar ouders steviyg vast en probeerde het tempo bij te houden. Dat lukte niet. Geen probleem. Haar liefhebbende voorbeelden lieten haar vlieygen, reuzenstappen maken, tilden haar op. Liefde, zoveel liefde straalde van de dtie gezichten af. Bruine ogen, dezelde krullenbos. Een gezin. Samen. Geluk.
Ze hield de volwassen handen van haar ouders steviyg vast en probeerde het tempo bij te houden. Dat lukte niet. Geen probleem. Haar liefhebbende voorbeelden lieten haar vlieygen, reuzenstappen maken, tilden haar op. Liefde, zoveel liefde straalde van de dtie gezichten af. Bruine ogen, dezelde krullenbos. Een gezin. Samen. Geluk.
literatuur
Tijd vervloog
in literaire woordne
ze laten me volygen
op een wolkje vol woorden
ze laten me vallen
zwemmen in de grootste oceanen
ze nemen me mee
naar plekken
waar ik nog nooit eerder van had kunnen dromen
eilanden
bergen
rivieren
en dan
met de laatste bladzijden
sta ik weer
met beide benen op de grond
een boek in mijn handen
ontelbaar nagedachtes
literatuur
in literaire woordne
ze laten me volygen
op een wolkje vol woorden
ze laten me vallen
zwemmen in de grootste oceanen
ze nemen me mee
naar plekken
waar ik nog nooit eerder van had kunnen dromen
eilanden
bergen
rivieren
en dan
met de laatste bladzijden
sta ik weer
met beide benen op de grond
een boek in mijn handen
ontelbaar nagedachtes
literatuur
vrijdag 6 augustus 2010
Meet my new closet.
Goedenavond leukerds,
zo, mijn eerste vakantieblogje,
ik heb zoveel ideeen,
alleen geen inspiratie om ze in elkaar te zetten.
Excusez-moi.
Wel heb ik iets anders voor de trouwe bloglezers onder jullie.
Na een week me te hebben afgezonderd voor alles dat zich buiten de garage afspeelde, me Shrek voelde en me focuste op een ding,
is hij dan eindelijk af.
Meet my new closet !
Op elke plank is een bloemetje, bijtje of vlindertje geschildert,
en de tekst;
Pain throws your heart to the ground
Love turns the whole thing around
No it won't all go the way it should
But I know the heart of life is good
Yes, I know it is good
(John Mayer- Heart of life)
staat er ook op.
en nu ga ik afsluiten,
mijn koffer inpakken voor morgen,
en 'Adios amigos' zeggen.
Tot over twee weken,
Ciao !
zo, mijn eerste vakantieblogje,
ik heb zoveel ideeen,
alleen geen inspiratie om ze in elkaar te zetten.
Excusez-moi.
Wel heb ik iets anders voor de trouwe bloglezers onder jullie.
Na een week me te hebben afgezonderd voor alles dat zich buiten de garage afspeelde, me Shrek voelde en me focuste op een ding,
is hij dan eindelijk af.
Meet my new closet !
Op elke plank is een bloemetje, bijtje of vlindertje geschildert,
en de tekst;
Pain throws your heart to the ground
Love turns the whole thing around
No it won't all go the way it should
But I know the heart of life is good
Yes, I know it is good
(John Mayer- Heart of life)
staat er ook op.
en nu ga ik afsluiten,
mijn koffer inpakken voor morgen,
en 'Adios amigos' zeggen.
Tot over twee weken,
Ciao !
Abonneren op:
Posts (Atom)