#zeghet

Ik denk niet dat ik ooit het gevoel beschrijven
kan, dat zinnen zelfs de vernedering zouden onderschatten
En zelfs al zou ik er enorm naar neigen
geen enkel woord kan de gebeurtenis vatten

(Ik herinner me de schaduwen, de sterren en
het met dauw bedekte gras waar we op lagen
de woorden die ik in elke nachtmerrie weer herken
en vooral de ferme handen die zich naar verboden terreinen begaven)

Het voorval zelf heb ik vrijwel meteen verdrongen
Voornamelijk uit wanhoop dat zo de mogelijkheid bestaat
Dat elke handeling die die nacht werd gedwongen
op deze manier alsnog ongedaan kon worden gemaakt

Twee jaar en twee maanden later ben ik
nog steeds niet dol op bomen die donkere velden omringen
en wanneer ik dan weer zijn gezicht voor de geest haal op dat ogenblik
doe ik geen moeite meer om mijn kippenvel te verdringen

Wil het niet.

Ik zou elk woord in het vocabulaire kunnen gebruiken
om je te vertellen hoe vreselijk ik me voel.
Ik zou je kunnen smeken, kunnen huilen
en naar je toe komen.
Wil het niet dat ik dat niet meer durf.

Het was kort, tien seconden maar.
Hoe het daartoe kwam, weet ik al niet meer.

Ik zou zoveel zinnen kunnen vertellen,
zoveel gevoelens in gezichtsuitdrukkingen kunnen leggen.
Ik zou je kunnen knuffelen, je vasthouden
en je gewoon nooit meer los laten.
Wil het niet dat ik dat niet meer durf.

Verscheurd tussen twee werelden,
waar tranen de hoofdrol spelen en niets meer zeker is.

Ik zou elke taal leren om je aan te spreken,
om uit te drukken hoe ik me voel.
Hoe die seconden voor mij voelen,
als urenlange marteling voor jou en voor ons.
Wil het niet dat het aanvoelt alsof het te laat is.