"Wat is het nut daarvan?" vroeg hij aan haar. "Het nut?" Ze fronstte haar voorhoofd, waardoor er die ene denkrimpel ontstond die ze zelf altijd zo verafschuwde. "Waarom moet het nuttig zijn?" Ze keek hem aan, maar hij zweeg. Dat deed hij vaker. Toch was haar voorstel niet zo heel afwijkend geweest.
"Nog een wijntje bij mij thuis doen?" Voor ze het wist, had ze al toestemmend haar hoofd geknikt. Deze jongen intrigeerde haar. Ze wilde hem leren kennen, zo goed mogelijk. Dat dat nog een hele taak zou zijn, wist ze. Maar wat zou het plezier er anders van zijn? Ze hield er altijd al van om mensen te bekijken en hun werkelijke persoonlijkheid uit hun bewegingen, stemgeluid en gedrag te halen. Mensen waren toneelspelers in haar ogen, maar als regisseur had zij ze allemaal door. Totdat deze jongeman opeens op haar toneel verscheen. Zijn stem viel haar als eerst op. Diep en donker klonken zijn woorden: "Oh, sorry." Als eerste voelde ze de inhoud van zijn drankje op haar net gekochte blouse, daarna merkte ze pas zijn indringende blik op. Ze was niet snel van slag door een man, dat had ze meteen aan het begin van haar baan als modefotograaf afgeleerd, maar dit exemplaar gaf haar kippenvel. En dat kwam niet door het koude bier dat richting haar buik naar beneden droop.
"Jeetje, dat snap je toch ook wel." Na vijf minuten stilte, sprak hij dan eindelijk. Er volgde zelfs een tweede zin. "Hoe kan jij nou leven met jezelf zo?" "Zo heb ik het altijd gedaan. Ik bind me niet. Ik zwerf van persoon naar persoon." "Voel je dan nooit wat?" Ze keek hem verrast aan. "Ik wil alleen maar zijn en leven, samen met jou." "Oh." Hij was niet blij met haar antwoord dat uit twee letters bestond. Ze hoopte dat hij al eerder had begrepen dat het niets ging worden, nooit iets was geweest ook. Natuurlijk, het gezelschap was fijn geweest. Er had vaker lichamelijk contact tussen beiden plaats gevonden en ze had ervan genoten, maar dat was het dan ook. Binden deed ze niet. Daarvoor kwetste ze mensen veel te vaak. Dat probeerde ze dan ook aan hem uit te leggen. Ze legde haar hand in haar nek. "Je bent niet de enige. Dat zul je nooit zijn ook. Zo zit ik niet in elkaar." "Kun je niet gewoon proberen om van me te houden?" Ze probeerde een zucht te onderdrukken. "Houden van ken ik niet." "Kun je het dan niet voor me proberen?"
Wat hij erna zei, verstomde met de geluiden van het verkeer. Weglopen was waarschijnlijk niet het meest volwassen van haar, maar ze zag geen andere oplossing. Ze had al zo vaak zulke gesprekken gevoerd en ze eindigden altijd hetzelfde. Ze moest nog werken en kon zich niet veroorloven om afgeleid te worden door gevoelens van anderen. Eigenlijk had ze daar nooit tijd voor.
Ze was zijn straat nog niet uit, of ze botste al tegen iemand op. "Hallo." klonk het diep en ze wist meteen al dat een van beiden vanavond de wijn koud moest zetten.
