Verjaardagspartijtje.

Wanneer de maand december nadert, komen de organisatiekriebels al. Gastenlijsten worden aangevuld of mensen worden afgestreept. Muziek wordt gesorteerd en de wildste fantasien komen tevoorschijn. Nee, ik heb het hier niet over een uitgebreid kerstfeest noch een grote nieuwjaarsfuif. Ik heb het over mijn verjaarspartijtje dat zich elke dagen na de 24e van februari zal spelen.

Sinds vorig jaar werd een iets langere gastenlijst een feit. Alhoewel mam al blij was dat ik niet evenveel aantal genodigden als menig upper east class MTV Sweet 16'er had, huiverde ze een beetje. Er werden met witte, afgestofte tuinstoelen en tafels gesleept, de Plus werd leeggekocht. Aan het eind van de avond waren mam en ik allebei blij. Mam meer met het feit dat het meubilair heel was gelaten.

Tijdens een avond uiteten in januari begint het al totaal geplande feest in mijn hoofd te kriebelen. Aantal? Een stuk of zestien, zeventien. Deze werd tijdens de pizza mozarell meteen ingeperkt tot dertien, hoogstens veertien.
Een aantal weken later werden goedkope, gekleurde, gestipte tafelkleden aangeschaft, voedselaanbiedingen werden gecheckt en kleding werd uitgezocht. Uitnodigingskaartjes werden geschreven met persoonlijke twistje, in handen gedrukt of op de post gedaan. Elf nieuwe en oude vrienden samen.

Die middag blijken mijn ouders een totaal ander beeld van mijn feest te hebben, wanneer ze me laten weten dat er statafels zijn geregeld en alle stoelen uit de kamer naar de garage worden verplaatst.
Wanneer de bel iets over zeven gaat, ontsnapt een kleinde vreugdekreet. Mijn beste vriendin arriveert als eerste en met een grote lach op beide gezichten knuffelen we elkaar een paar minuten. Langzaam maar zeker strompelen de rest van de gasten naar binnen. Terwijl de eerste vijf genodigden op de bank passen, staat de rest nog. Stoelen worden weer uit de garage gehaald, de kring wordt vergoot en glazen worden ingeschonken. Terwijl de eerste grappen over de provosorische tafel gemaakt van drie krukjes worden gegooid, open ik de eerste met liefde en met enorme meters plakband de pakjes. De tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste, negende en tiende vreugkreet volgen elkaar op. Elk is persoonlijk en elk verrast me. Na sterke verhalen, schaterende lachen en voedsel loopt de avond langzaam ten einde. Wanneer de laatste gast ook door de voordeur langs de Sweet Sixteen ballonnen is gelopen, zoek ik mijn bed op. De volgende morgen loop ik op blote voeten naar de kast, lees ik alle kaarten nog eens na, doe gekregen kettingen om, proef van de tompousen, die bedrukt zijn met een foto, neem een een handje M&M's en zet een cd op. Met een glas sinaasappelsap zet ik mij neer in een grote, zwarte stoel die weer uit de garage is gehaald. Ik voel me de koningin te rijk met zo'n stel goede vrienden. Met een glimlach kijk ik de kamer rond en plant mijn voeten onder mijn zitgedeelte.
Ik verheug me nu al op volgend jaar.

In trance.

voeten dansen
op houten tafels
geluidloze lachen
gesloten ogen
bewegende handen
diamanten glinsteren
in de nacht

December.

Lege straten.
Fluisteren woorden van verlangen.
Alleen een zachte zucht weerklinkt in de donkere nacht.
December.
Kaarsjes branden, ze draaien met alle winden mee.
Gedachtes vliegen over het papier, krassend met zwarte pen.
Kaneelkoekjes.