Gyromantie

Ze rende, ze stond stil.
De wereld bewoog zonder haar.
Ze strekte haar hand uit naar iemand.
Iemand die haar zou zien,
haar zou begrijpen, haar zou begeren.

Haar hand bleef leeg,
maar haar gedachten stroomden
als water van een bergtop.
Overstroomd, onderspoeld
in hersenspinsels.

Ze draaide urenlang in cirkels,
zonder om te keren
naar de plek waar ze vandaan kwam
Toekomst, waarzeggerij
hielden haar in haar as.

Bossen.

Ik dwaal
ik zoek
in de donkere bossen
die verstrikt zijn
met jouw woorden
jouw uitingen

Zonnen schijnen
bloemen bloeien
handen strelen
voeten dansen
in het bos
dat jij heet

Nieuwe poorten gaan open
sleutels verbroken
wraak vernietigd:
wondere werelden
waar ik voorheen
geen weet van had

Takken verbinden ons
wateren van vrede
bladeren van genegenheid
mossen als woorden
van vriendschap:
de liefde bloeit.