red hem, red haar.

Terwijl de wind guur waait en ze haar donkerblauwe jas iets steviger om zich heen trekt, loopt ze met opgeheven hoofd sneller en sneller. Haar lange krullen zwiepen langs haar hoofd, haar ogen knipperen vaker dan normaal. Ze trekt een klein beetje met haar rechterbeen en haar make-up is allesbehalve perfect. Druppels biggelen langs haar wangen. Weg, moet ze. Op zoek naar een vervoersmiddel, een bus, die haar kan wegbrengen, naar een plaats hier ver vandaan. Zijn woorden deden haar allang niks meer. Maar zijn handen raken haar steeds meer. Er is geen ontglippen aan. Diep in gedachten gezonken struikelt ze bijna. Waarom, deze vraag, deze zes letters blijven maar door haar hoofd dwalen. De tijden van geluk met hem, kan ze al niet meer herinneren. Perfectie brokkelt af. Net als haar leven.