red hem, red haar.

Terwijl de wind guur waait en ze haar donkerblauwe jas iets steviger om zich heen trekt, loopt ze met opgeheven hoofd sneller en sneller. Haar lange krullen zwiepen langs haar hoofd, haar ogen knipperen vaker dan normaal. Ze trekt een klein beetje met haar rechterbeen en haar make-up is allesbehalve perfect. Druppels biggelen langs haar wangen. Weg, moet ze. Op zoek naar een vervoersmiddel, een bus, die haar kan wegbrengen, naar een plaats hier ver vandaan. Zijn woorden deden haar allang niks meer. Maar zijn handen raken haar steeds meer. Er is geen ontglippen aan. Diep in gedachten gezonken struikelt ze bijna. Waarom, deze vraag, deze zes letters blijven maar door haar hoofd dwalen. De tijden van geluk met hem, kan ze al niet meer herinneren. Perfectie brokkelt af. Net als haar leven.

Verbroken.

Waarom zie ik nu pas in,
(op een donkere en koude zondag)
dat jij mij al achterliet,
voordat je daadwerkelijk weg was?

De klank in je stem klonk,
anders dan ik me kan herinneren,
anders dan je was,
verdriet maakt nu pas plaats voor besef.

Uit het hart kwam eerder,
dan uit het oog,
de veranderingen die jij nodig vond,
hebben je gebroken.

Verbroken van de liefde,
verbroken van de vriendschap,
verbroken van alle regenbogen in je leven,
verbroken van mij.

De nachtenlange nacht

Terwijl de maan zegeviert en
zijn stralen laat vallen op haar
lijkbleke gezicht,
raakt zij in een reflex
het water onder haar
aan,
waardoor haar spiegelbeeld vertroebelt.

Zwart water.

Terwijl de kraaien kraaien en
de bomen gewiegd worden
door de wind
staat zij daar
gevoelloos
te staan.

Gescheurde blikken.

Ze opende haar ogen. En sloot ze meteen weer. Het licht was te fel. Het licht had ze al eerder gezien. Al hoefde ze er deze keer niet bang voor te zijn. Dat hoopte ze tenminste. Ze knipperde met haar ogen en probeerde door haar wimperharen iets te zien. Wit. Ze bevond zich in een kamer waarin ze alleen maar wit zag. De muren, de vensterramen, het bed. Zelfs haar voeten, waarmee ze langs haar benen streelde die ze nog nauwelijks voelde, leken geen tikkeltje pigment meer in zich te hebben. De vragen en hersenkronkels bewogen zich in haar hoofd als een zeekwal. Ze leek geen controle meer over zichzelf te hebben. Welke datum was het eigenlijk? Hoe lang lag ze al te liggen in dit bed? Een ding wist ze zeker, hoe dat zo kwam wist ze eigenlijk niet, maar ze had het gevoel dat ze nog wel heel lang in dit bed bleef. Als ze er niet al jaren in lag. Ze moest denken, zichzelf in de hand houden voor de beelden die ze ooit opgeslagen had. Ze keek naar rechts. Een wit kussen. Wat had ze dan ook verwacht. Ze sloot haar ogen. Misschien herinnerde ze zich wel hoe ze hier terecht was gekomen, als ze haar ogen sloot. Misschien dwaalden de voorheen niet belangrijke, opgeslagen beelden dan wel ineens voor haar ogen, haar naam bijvoorbeeld. Zonder naam voelde ze zich maar een wit mens, dat opgaat in een witte kamer. Ook al was ze dat. Haar naam, wist ze maar haar naam. Opeens leek er niks belangrijker. Identiteit. Gek genoeg was ze niet woorden verloren, maar beelden. Ze proefde haar tong. Droog. Ze probeerde een klank. Niets. Nog eens. Waarom hield haar lichaam haar tegen te leven? N. A. A. M. Vier letters, maar te moeilijk blijkbaar. Opeens voelde ze zich moe. Ze voelde zich wegzakken, alsof ze uit haar leven stapte. Opnieuw.

Hij was verliefd op zijn vrijheid.

Terwijl het zweet van zijn voorhoofd afgutste, legde hij zijn hand om zijn koele bierglas heen en nam een slok. Hij keek, nadat hij zijn nu halflege glas neerzette, bedenkelijk naar de naam van het café waar hij zich bevond. ‘Nooitgedacht.’ ‘Sorry, zei U iets meneer?’ De ober keek hem vragend aan, terwijl hij de rekening aan hem presenteerde. ‘Nee niets, dank U, ik was even in gedachten verzonken.’ Hij legde de muntstukken neer op de houten tafel, voordat hij zijn stoel aanschoof en met zijn fietshelm naar de uitgang snelde. Het café zag er van voren nog precies zo uit, zoals hij het zich herinnerde. Een heel jaar was al voorbij, hij herinnerde het zich alsof het gisteren was.

Ze zat op de boulevard. Haar bruine benen bungelde over de railing, haar krullend haar bewoog mee met het ritme van de wind. Ze betoverde hem, al voordat hij haar gezicht gezien had. Alsof ze zijn gedachten had gehoord, draaide ze haar hoofd naar zijn richting. ‘Heerlijk weertje, vind je niet?’ Versteld van haar openingszin, kwamen zijn eerste woorden naar haar er maar wat schuchter uit, terwijl hij snel zijn fietshelm van zijn hoofd haalde. Later hoorde hij dat zij dat juist het leukste aan hem had gevonden. Hij kwam naast haar zitten en hun woorden deinden mee op de golven van de zee onder hen. Zonder het te beseffen veranderde de lucht om hen heen en begon het grote druppels te gieten. Zij pakte haar schoenen en hij pakte haar hand voordat ze het op een rennen zetten. Het eerste de beste café renden ze naar binnen, druppels veegden ze van hun gezichten af terwijl de lach die op hun gezichten al sinds het begin van hun ontmoeting gemetseld was, steeds groter werd. ‘Café Nooitgedacht, wat een toepasselijke naam’ grapte ze, terwijl ze haar natte haren op haar hoofd vastbond. Tijd verstreek, steeds meer drankjes werden naar hun tafel gebracht en vergelijkingen vielen. Tegen de avond stapten ze op, alleen maar omdat ze beseften dat de zon al lang was ondergegaan. Ze trilde, terwijl ze haar eerste stappen sinds uren weer buiten de deur zette, hij legde zijn jas en tevens zijn arm over haar schouder. Zo liepen ze samen hun toekomst tegemoet, dacht hij.

Scheurtjes vertoonden zich steeds vaker in hun relatie, die zo snel van start was gegaan. Ze waren samen op vakantie geweest, werden vergeleken met het perfecte koppel en woonden na acht maanden samen. De grote hoop liefde die ze elkaar eerst te bieden hadden, brokkelde langzaam af. Ruzies ontstonden over nutteloze dingen, geïrriteerdheid sloeg zijn slag. Beide hadden de breuk zien aankomen. Op de dag dat hun relatie eindigde regende het, net zoals op de dag van hun begin.

Hij pakte zijn racefiets, net zoals een jaar geleden, zette zijn rode fietshelm op en fietste zo hard als hij kon over de duinen van zijn geliefde dorp. Hij besefte nu pas waar zijn passie lag. Hij was verliefd op zijn vrijheid, omdat deze hem ten alle tijden vreugde gaf.

'win!' 'nu of nooit!' 'win nu!'

Fluorescerende kleuren en woorden in de lettertype Times New Roman 72 en nóg met capslock geschreven worden, die van je beeldscherm afspatten. Vele uitroeptekens en een nog hoger aantal reacties die op deze artikels gegeven worden bereiken je oogbereik. Knikkende knieën, zwetende voorhoofden, waanbeelden en een groot ‘ik-wil-dit-hebben’ gehalte volgen. De internetspeurders zullen deze gevolgen met mij beamen. Voor diegene die nog niet doorhebben waar ik het over heb; dit artikel gaat over de vele winacties die op het internet te vinden zijn.

Groter, breder en kleurrijker worden deze winacties weergegeven op het internet. ‘1000 euro shoppinggeld te besteden bij de H&M’, ‘Een jumpsuit t.w.v. 69,95’ en ‘De nieuwe cd van Adele’ zijn maar enkele voorbeelden van titels die je beeldscherm bedekken. Het enigste wat je hiervoor moet doen, is deze eeuwigdurende enquête invullen of deze hinderlijke mail elke dag ontvangen. Deze voorwaarden staan er helaas vaak in het lettertype ‘onzichtbaar’ onder (en dat ligt echt niet aan de brildragers onder ons). Gelukkig zijn er ook nog betrouwbare sites, die als enige voorwaarde een code invullen bevat, die haast onzichtbaar in een grijs vakje stuitert. Toch wint het ‘hebben-hebben-hebben’ gevoel het vaker van de vele tijd die we aan het invullen van onze adresgegevens besteden. Want zeg nou zelf, wat is er nu leuker dan een onverwachts pakketje met een inhoud waar je alleen maar van kon dromen?

Koffie drinken en in Heerlen zwerven met Tom.

Japan.

Kernreactoren in vlam
terwijl water vloeit
breken dijken van tranen.

De Julianastraat.

Ik denk dat deze vernoemd is naar de witte, versleten knuffelbeer van het kleine, vierjarige meisje met haar bruine haren in twee staarten die hoog op haar hoofd zijn vastgebonden, de blauwe overall die langzaam maar zeker zijn slijtageplekken op kniehoogte laat zien en de rode schoenen die net niet strak genoeg zijn vastgebonden. Het meisje dat staat te wachten, terwijl de regen zijn weg zoekt door de bomen waar ze onder staat. Grote regensdruppels, die versmelten met het zout water dat zich ook een weg baant naar onder. Het meisje dat neerknielt, haar kleine handen vouwt en een gebedje bidt dat zij samen met de grote beer de weg naar huis mag vinden, oh heer.

Verjaardagspartijtje.

Wanneer de maand december nadert, komen de organisatiekriebels al. Gastenlijsten worden aangevuld of mensen worden afgestreept. Muziek wordt gesorteerd en de wildste fantasien komen tevoorschijn. Nee, ik heb het hier niet over een uitgebreid kerstfeest noch een grote nieuwjaarsfuif. Ik heb het over mijn verjaarspartijtje dat zich elke dagen na de 24e van februari zal spelen.

Sinds vorig jaar werd een iets langere gastenlijst een feit. Alhoewel mam al blij was dat ik niet evenveel aantal genodigden als menig upper east class MTV Sweet 16'er had, huiverde ze een beetje. Er werden met witte, afgestofte tuinstoelen en tafels gesleept, de Plus werd leeggekocht. Aan het eind van de avond waren mam en ik allebei blij. Mam meer met het feit dat het meubilair heel was gelaten.

Tijdens een avond uiteten in januari begint het al totaal geplande feest in mijn hoofd te kriebelen. Aantal? Een stuk of zestien, zeventien. Deze werd tijdens de pizza mozarell meteen ingeperkt tot dertien, hoogstens veertien.
Een aantal weken later werden goedkope, gekleurde, gestipte tafelkleden aangeschaft, voedselaanbiedingen werden gecheckt en kleding werd uitgezocht. Uitnodigingskaartjes werden geschreven met persoonlijke twistje, in handen gedrukt of op de post gedaan. Elf nieuwe en oude vrienden samen.

Die middag blijken mijn ouders een totaal ander beeld van mijn feest te hebben, wanneer ze me laten weten dat er statafels zijn geregeld en alle stoelen uit de kamer naar de garage worden verplaatst.
Wanneer de bel iets over zeven gaat, ontsnapt een kleinde vreugdekreet. Mijn beste vriendin arriveert als eerste en met een grote lach op beide gezichten knuffelen we elkaar een paar minuten. Langzaam maar zeker strompelen de rest van de gasten naar binnen. Terwijl de eerste vijf genodigden op de bank passen, staat de rest nog. Stoelen worden weer uit de garage gehaald, de kring wordt vergoot en glazen worden ingeschonken. Terwijl de eerste grappen over de provosorische tafel gemaakt van drie krukjes worden gegooid, open ik de eerste met liefde en met enorme meters plakband de pakjes. De tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste, negende en tiende vreugkreet volgen elkaar op. Elk is persoonlijk en elk verrast me. Na sterke verhalen, schaterende lachen en voedsel loopt de avond langzaam ten einde. Wanneer de laatste gast ook door de voordeur langs de Sweet Sixteen ballonnen is gelopen, zoek ik mijn bed op. De volgende morgen loop ik op blote voeten naar de kast, lees ik alle kaarten nog eens na, doe gekregen kettingen om, proef van de tompousen, die bedrukt zijn met een foto, neem een een handje M&M's en zet een cd op. Met een glas sinaasappelsap zet ik mij neer in een grote, zwarte stoel die weer uit de garage is gehaald. Ik voel me de koningin te rijk met zo'n stel goede vrienden. Met een glimlach kijk ik de kamer rond en plant mijn voeten onder mijn zitgedeelte.
Ik verheug me nu al op volgend jaar.

In trance.

voeten dansen
op houten tafels
geluidloze lachen
gesloten ogen
bewegende handen
diamanten glinsteren
in de nacht

December.

Lege straten.
Fluisteren woorden van verlangen.
Alleen een zachte zucht weerklinkt in de donkere nacht.
December.
Kaarsjes branden, ze draaien met alle winden mee.
Gedachtes vliegen over het papier, krassend met zwarte pen.
Kaneelkoekjes.

krantenkoppen.

gevlochten handen
boven krantenkoppen en dampende koffie
slaan hun vleugels uit
vliegen naar warme landen
wanneer ze hun ogen dichtslaan.

regen druppelt
van het rode dak naar benee
wanneer de zon even op bezoek in Afrika is.

een achtergelaten pennetje
schrijft de ongeschreven woorden
vult de gedachten van een oude man
die altijd in zijn rieten stoel te vinden is.

Nuit Blanche.

Nuit Blanche from Spy Films on Vimeo.

Close your eyes,
broaden your world,
embrace your feelings,
share them with your imagination,
keep them down,
and never let go,
dreams may,
believe it.

Ovidus.

poëzie van ovidius.

eindelijk heeft de zee een kust
bevat de bedding volle rivieren.
de wateren zakken
en
men ziet dat de heuvels eruit komen.
de bodem richtte zich op
het water nam af in het gebied.
en na een lange dag tonen de bossen hun ontblote toppen
en
ze houden modder vast in de bladeren.

Gevarenzone.

Een hand op haar buik
vol verwachting
in verwachting
moederliefde

Met doffe, groene ogen,
verstopt achter haar zonnebril,
ziet ze de gevaren,
die ze nu niet meer kan stoppen.


Onrust speelt spelletjes met haar huid,
met gesloten ogen bekijkt ze de wereld,
haar hand strijkt langs haar al grijze haren,
langs haar hart,
het stopt.