Japan.

Kernreactoren in vlam
terwijl water vloeit
breken dijken van tranen.

De Julianastraat.

Ik denk dat deze vernoemd is naar de witte, versleten knuffelbeer van het kleine, vierjarige meisje met haar bruine haren in twee staarten die hoog op haar hoofd zijn vastgebonden, de blauwe overall die langzaam maar zeker zijn slijtageplekken op kniehoogte laat zien en de rode schoenen die net niet strak genoeg zijn vastgebonden. Het meisje dat staat te wachten, terwijl de regen zijn weg zoekt door de bomen waar ze onder staat. Grote regensdruppels, die versmelten met het zout water dat zich ook een weg baant naar onder. Het meisje dat neerknielt, haar kleine handen vouwt en een gebedje bidt dat zij samen met de grote beer de weg naar huis mag vinden, oh heer.