Dansen op de Dam

Dansen met blote voeten,
op de Dam,
duiven, vrijheid, gedachten,
vergeten we door te
dansen met blote voeten,
op de Dam.

Dansen met blote voeten,
op de Dam,
verkeer, vier mei, herinneringen,
vergeten we door te
dansen met blote voeten,
op de Dam.

Dansen met blote voeten,
op de dam,
gewoon dansen, vergeten, vergeven
dat doen we door te
dansen met blote voeten,
op de Dam.

In de zevende hemel zijn.

voor Anne.


Waarom de zevende hemel?

Ik denk dat mensen vroeger dachtten dat de eerste hemel een rode appel was met maar een klein, rot plekje, het lekkere stukje speklap bij de zuurkool was de tweede. Het warme stokbrood met heerlijke kruidenboter van de bakker was de derde hemel en de vierde was de Dame Blanche met warme chocoladesaus voor $4 in London. De vijfde was het meisje met bruine, lange haren, die vast zaten met roze linten, dat danstte met heel haar ziel in de donkere nacht. De zesde was het leukste, schattigste roze jurkje dat voor tien eurootjes in de uitverkoop was en in de zevende hemel zijn moest dat alles overtreffen. Wat overtreft dat nu allemaal?
Een jongen van wie je houdt, van wie je elk stukje van hem adoreert, de jongen waarbij je je op gemak voelt, waar de zon spontaan voor je begint te stralen, waar in zijn ogen kijken hetzelfde is als het mooiste verjaardagscadeau, diegene die je leven en jezelf beter maakt en je waarschuwt en beschermt voor het kwaad om je heen. De zevende hemel is je zielsverwant, je geliefde, je evenbeeld.

Nieuwe haartjes . : D

Vandaag ben ik zo blij met het durven om meer dan de helft van mijn haren af te knippen, met de nieuwe tas, de kabel die ervoor zorgt dat ik na twee enorme lange weken weer muziek kan luisteren, maastrichtse oliebollen, grijze nagellak, een warme, zwarte sjaal en twee lieve vriendinnen waarmee ik mijn dagen heb gevuld met een grote glimlach op mijn gezicht, dat ik totaal geen zin heb om meer iets aan school te doen vandaag. jammer, maar helaas.

Haar herinneringen.

Knipperderknip. Gekrulde, donkerbruine haren vielen naast haar schoenen neer.

Ze keek naar zichzelf in de spiegel, zonder écht te kijken. Ze zag weer dat kleine meisje dat op een weeksluiting met een krokodillenmasker opliep, het meisje dat haar schoen verloor, doordat ze het over de bolderkar had geschopt, het meisje dat als indiaan was verkleed bij carnavals. De verkleedkist bij oma op zolder, het kikkertje op vakantie, het eerste kinderfeestje. De festivalbandjes, de collectie flippo’s en later de steeds groter wordende aantallen posters. De prinsessentiara, haar eerste paar paarse sloffen, de lichtjes in haar ogen. Haar jurkjesobsessie, de moeë benen van de familiedag, de snee boven haar linkse wenkbrauw. Haar zusje die dik ingepakt achter een bal aanrende, de val in de zee, haar gele overall. De nacht dat ze naast haar zusje in slaap was gevallen, de eerste en meteen ook laatste keer met zwarte nagellak op, haar groene laarzen. De dierendag in groep twee waar ze naar het bos gingen, de meester van groep vijf en haar eerste kroon. Kerstbomen versieren met mama, met kerstmuziek en de mooiste, glinsterende, rode ballen. De roomboter tussen de warme broodjes op vakantie, de eerste keer naar het circus. In bomen klimmen, tikkertje spelen op het schoolplein, de grote rugzak uit de eerste. Haar eerste blauwe trainingspak van de Zeeman, de smaak van berlinerbollen en het geluid van Paolo Nutini. Het bijna-stikkingsmoment op de wip, het ijsje uit de speeltuin, de sprintwedstrijd in groep zeven. De moeder van het beste basisschoolvriendinnetje, de avond der muzen, de bewondering voor sommige zesdejaars. De groene kersenklok, de kleine cadeauwinkel in het dorp, de geur van stokbrood in de oven. Het gefriemel aan haar vingers wanneer ze nerveus was, chocoladerepen en de radio die ze kocht van haar eigen geld. Het koken met de brugklas, lachen in de trein met oma en het haar van mama versieren met de meest afgrijselijke gekleurde speldjes en strikjes. De rock-face van haar leven, de bloemen in de achtertuin, de versleten all-stars. De prille verliefdheden, haar eerste zoen en haar blauwe h&m blouse. De groene en witte stoelen in de v&d, de wafels uit Maastricht, de dropjes uit de drogisterij. De hoge golven, de zuurkool met spekjes en de ver weg verdrongen vernederde momenten uit haar leven.

‘En, wat vind je ervan?’ De stem van haar kapster maakte een einde aan haar gedachten. ‘Dankjewel, het is precies, zoals ik dacht. Helemaal mij.’

Lentedagen.

Achter haar gesloten oogleden lag een nieuwe wereld voor haar open. Wondere werelden met velden vol maiskorven, stralende blauwe luchten en huppelende lammetjes. De wind blies door haar haren, zonder dat ze er iets van merkte. Haar blote voeten zwaaiden door het ondiepe beekje, spetters water glinsterden op haar goudbruine benen. Haar vingers omstrengelden haar peace-ketting, daarna verschoven ze naar het bosje net-geplukte veldbloemen. Ze blies langzaam de witte pluisjes van het bloemetje en keek hoe de wind deze oppakte, ze omhoog blies en weer neerlegde. Ze hield ervan. Van die rustige, geluidloze lentedagen.

John Mayer @pinkpop 2010

For all the ones who didnt know that i stood in front of the awesome John Mayer, you guys truly missed something, for them; here are some pics and a youtubevideo, all made by me. And for @JennlovesJM. Enjoy !

on the 29th of May 2010, from 19.30 till 20.30 i fellt in love with my hero. I would like to introduce to you; John Mayer.








lots of love.
xoxo

Onzinverhaaltjes met Erik op msn.

Erik negeert me al een tijdje op school. Dit is wat er gebeurd als je emoties te hoog oplopen:

Carmen gaat heel dramtisch voor Erik staan, barst in huilen uit en begint eerst te jammeren. 'Erik, Erik. Hoe kun je me dit nu aandoen? Ik ben altijd zo goed voor je geweest. Ik heb altijd mijn lief en leed met je gedeeld en nu en nu negeer je me totaal.' Tranen lopen over haar wangen, ogen worden rood. Ze begint te schreeuwen; 'Waarom, waarom dan toch? Hoe kun je me dit aandoen? Toe Erik, toe nou. Zeg alsjeblieft wat tegen me. Iets, maakt niks uit wat, als je maar weer tegen me praat. Ik voel me zo leeg zonder een dag jouw stem niet gehoord te hebben. Zeg dan wat.'

Erik zegt na lang wachten en de huilende Carmen die zijn been vasthoudt, zodat hij niet vooruit komt; 'Nou wil ik je inderdaad nooit meer spreken, rot op.'



Erik zegt (20:37):
laatst bijvoorbeeld zat ik in de bus
Carmen. zegt (20:38)
en toen kwam er een grote man met een hond
En die hond at de muts van de vrouw nasst hem op.
De vrouw begon te schreeuwen: 'Mijn muts, mijn muts!'
De man begon te gillen; 'Mijn oren, mijn oren!'
en de hond kauwde rustig door.

Erik zegt (20:38):
ik let vooral op wat mensen zeggen
Erik zegt (20:39):
laatst hoorde ik iemand zeggen
Erik zegt (20:39):
'niet voor jou of zo, maar die broek kan echt niet'
Erik zegt (20:39):
toen dacht ik
Erik zegt (20:39):
voor wie dan?
Carmen. zegt (20:41):
voor Sinterklaas in de middeleeuwen

Perfectie.

Perfectie straalt van haar af. Van haar perfect, gestylde, bruine krullen, tot aan haar hakken met een strikje. Haar nagels zijn altijd netjes rood, net als haar lippen.

Ze slaat haar lange modellenbenen over elkaar, zodat haar rokje een stukje bloot been vrijlaat. Hunkerend staren de mannen in de gele NStrein van Maastricht naar Heerlen haar aan. Ze bukt zich voorover zodat de in de buurt zittende mensen ook nog een blik kunnen werpen in haar eerst toch ook al zichtbare decolleté. Ze pakt een Sportlife uit haar tas, haalt het kauwgumpje er bijna verleidelijk uit en stopt hem tussen haar lippen. Sensueel kauwt ze erop en blaast ondertussen nauwelijks opmerkbaar tussen haar lippen door, zodat deze er nog wat zwoeler uitzien. Ze kijkt de ene na de andere man even wat langer aan; het lijkt of ze ze allemaal even keurt. 'Wie is er goed genoeg voor me?', zie je haar bijna denken. Iedereen die haar blik vangt, voor drie seconden, mag zich een gelukkig mens noemen. 'Heerlen Centraal.' Voordat ze uitstapt, kijkt ze nog even achterom en schenkt haar bewonderaars nog een glimlach, die door allen wordt beantwoord. Klik-klak. Daar gaat ze de trappen af, de deur gaat al dicht. Alle mensen van het mannelijke geslacht staren haar uit het raam van de alweer op gang komende trein na. Daar loopt ze, met haar tas over haar onderarm geslagen, mobiel in haar hand. Zo recht op haar vriend af, die ze hartelijk met een dikke zoen verwelkomd. Ze draait zich met een grijns om. Alsof ze wil zeggen 'Wat had je dan verwacht?' Ze is gek op aandacht en zal ook elke kans benutten om deze te krijgen.

Herfstgedachtes.

Kijk eens, wat een mooie! Ik ben dol op de herfst met kleuren die wel geschilderd lijken. Alleen hoeft die vieze regen en die donkere luchten van mij niet zo.

Mijn portemonnee jeukt, als ik al die nieuwe modehersftkeuren zie. maar toch ben ik net zo blij met wat ik weer vanachter uit de kast kan halen. Wanneer ik ein-de-lijk weer mijn fijne, blauwe ruiten festival-blouse weer kan aandoen en de enkellaarsjes en panty's op Parijsachtige jurkjes weer gezien mogen worden. Wanneer ik mijn warme, groene muts weer kan opzetten en wanneer ik mijn oude, vertrouwde bruine, leren jas weer om mijn schouders kan slaan. Om genietend door bossen te lopen, te springen, te zingen, te fotograferen, met na afloop een heerlijke warme kop chocolademelk mét slagroom. Natuurlijk.

In het vooruitzicht liggen nog twee concerten met lieve mensen en leuke gitaristen. En dan nog die mooie novemberdroom, die niet een maar wel twee keer uitkomt. Zes november gaan we met school naar Parijs. Parijs! De stad van de liefde, de Eiffeltoren, de kunstenaars.
Dat slaapgebrek en de wallen onder mijn ogen zullen we maar voor lief nemen als we de bus om 11.00 uur uit stappen. Opgewonden zullen we met de route, camera's en gestyleerde outfits door Parijs paraderen. We zullen lachen, drinken, snoepen, fotograferen, maar vooral genieten. We zullen langs de Eiffeltoren lopen, langs de kunstenaars, waar we de moeite nemen ons te laten portreteren. We zullen ondertussen een speelse blik werpen naar jongens die de moeite waard zijn. Bij voorkeur eentje met bruine krullen. We zullen de lieve woordjes accepteren met een brede glimlach. We zullen na een kushand te hebben geworpen, slenteren langs alle straatspelers die we zullen zien, de terrasjes waar we Café Latte drinken en onze handen warmen aan de bekers, onze plastic zakken vol nieuwgekochte accessoires naast onze zwarte enkellaarsjes neer zetten. Gestippelde rode jurkjes met strik zullen getoond worden, wanneer we ons in de bus om 20.00 uur ontdoen van onze jassen, sjalen en groene mutsen. Maar de rode blos van opwinding zal op ons gezicht blijven staan, de hele lange busreis lang. Zelfs als we in slaap dommelen door het ritmische geluid van de bus, zal een lach op ons gezicht verschijnen, denkend aan de negen uur in een vreemd, mooi land. En voordat onze ouders die opblijven om ons op te halen hoeven te vragen hoe het was geweest, zullen ze het lezen in onze donkerbruine ogen die stralen, voordat ze dichtvallen voor een lange slaap.

zo. maar nu ga ik snel wat eten, want op dat kleine, kruimelige koekje van vanmorgen na heb ik nog niks gegeten en na een heerlijk uurtje jogggen, heb ik wel honger gekregen. Daaag!

Trompetmuziek.

Trompetmuziek zwelt aan.
Ik ben de regisseur,
maar heb geen controle.
Herinneringen flitsen voorbij,
mijn eigen film.
Witte lichten.
Gele lichten.
Zwart doek valt.

Ik loop op
gevallen rode herfstbladeren.

Zout water bereikt
mijn wangen,
meerdere volgen.
Neus raakt verstopt.
Het gevoel van lieve mensen
langzaam kwijt raken.
Heimwee naar vroeger.
Pijn.