Lentedagen.

Achter haar gesloten oogleden lag een nieuwe wereld voor haar open. Wondere werelden met velden vol maiskorven, stralende blauwe luchten en huppelende lammetjes. De wind blies door haar haren, zonder dat ze er iets van merkte. Haar blote voeten zwaaiden door het ondiepe beekje, spetters water glinsterden op haar goudbruine benen. Haar vingers omstrengelden haar peace-ketting, daarna verschoven ze naar het bosje net-geplukte veldbloemen. Ze blies langzaam de witte pluisjes van het bloemetje en keek hoe de wind deze oppakte, ze omhoog blies en weer neerlegde. Ze hield ervan. Van die rustige, geluidloze lentedagen.