Herfstgedachtes.

Kijk eens, wat een mooie! Ik ben dol op de herfst met kleuren die wel geschilderd lijken. Alleen hoeft die vieze regen en die donkere luchten van mij niet zo.

Mijn portemonnee jeukt, als ik al die nieuwe modehersftkeuren zie. maar toch ben ik net zo blij met wat ik weer vanachter uit de kast kan halen. Wanneer ik ein-de-lijk weer mijn fijne, blauwe ruiten festival-blouse weer kan aandoen en de enkellaarsjes en panty's op Parijsachtige jurkjes weer gezien mogen worden. Wanneer ik mijn warme, groene muts weer kan opzetten en wanneer ik mijn oude, vertrouwde bruine, leren jas weer om mijn schouders kan slaan. Om genietend door bossen te lopen, te springen, te zingen, te fotograferen, met na afloop een heerlijke warme kop chocolademelk mét slagroom. Natuurlijk.

In het vooruitzicht liggen nog twee concerten met lieve mensen en leuke gitaristen. En dan nog die mooie novemberdroom, die niet een maar wel twee keer uitkomt. Zes november gaan we met school naar Parijs. Parijs! De stad van de liefde, de Eiffeltoren, de kunstenaars.
Dat slaapgebrek en de wallen onder mijn ogen zullen we maar voor lief nemen als we de bus om 11.00 uur uit stappen. Opgewonden zullen we met de route, camera's en gestyleerde outfits door Parijs paraderen. We zullen lachen, drinken, snoepen, fotograferen, maar vooral genieten. We zullen langs de Eiffeltoren lopen, langs de kunstenaars, waar we de moeite nemen ons te laten portreteren. We zullen ondertussen een speelse blik werpen naar jongens die de moeite waard zijn. Bij voorkeur eentje met bruine krullen. We zullen de lieve woordjes accepteren met een brede glimlach. We zullen na een kushand te hebben geworpen, slenteren langs alle straatspelers die we zullen zien, de terrasjes waar we Café Latte drinken en onze handen warmen aan de bekers, onze plastic zakken vol nieuwgekochte accessoires naast onze zwarte enkellaarsjes neer zetten. Gestippelde rode jurkjes met strik zullen getoond worden, wanneer we ons in de bus om 20.00 uur ontdoen van onze jassen, sjalen en groene mutsen. Maar de rode blos van opwinding zal op ons gezicht blijven staan, de hele lange busreis lang. Zelfs als we in slaap dommelen door het ritmische geluid van de bus, zal een lach op ons gezicht verschijnen, denkend aan de negen uur in een vreemd, mooi land. En voordat onze ouders die opblijven om ons op te halen hoeven te vragen hoe het was geweest, zullen ze het lezen in onze donkerbruine ogen die stralen, voordat ze dichtvallen voor een lange slaap.

zo. maar nu ga ik snel wat eten, want op dat kleine, kruimelige koekje van vanmorgen na heb ik nog niks gegeten en na een heerlijk uurtje jogggen, heb ik wel honger gekregen. Daaag!