Bang

Bang ben ik.
Om weer voetstappen te zetten in een oude maar bekende omgeving,
om weer mijn ritme terug te krijgen.
Bij elke stap naar de deur,
komt dat onzekere gevoel weer omhoog.
Nog vier stappen
doe ik hier nu wel goed aan
nog drie stappen
had ik beter niet kunnen beloven nog eens te komen
nog twee
en wat als ze me niet meer erbij willen
nog een
nu kan ik niet meer terug.

Ik open de deur en stap het gangetje door.
Elke stap klinkt hard en hol.
Ik open de deur van de kamer,
en word meteen omringd
door mensen die zelf als kaarsjes de kamer verlichten,
knuffels geven die ze ook echt oprecht menen
en die voor je bidden als je het moeilijk hebt.
En zachtjes fluister ik 'Dankjewel'.