Ze voelde zich leeg, verlaten. Ze probeerde de leegte op te vullen met een bak vanilleijs, waar ze lusteloos uitlepelde. Niks leek te helpen. Ze zette de bak maar weer opzij en rende de trap op, naar haar kamer. Ze liet zich op haar bed neervallen en liet op haar kussen een spoor zoute tranen achter. Ze dacht aan zijn woorden terug, aan al zijn lieve woorden. Het was allemaal voorbij.
'Gefeliciteerd meisje van me.' Ze opende slaperig haar ogen om te zien waar het geluid vandaan kwam. Daar stond haar vriendje, mét dienblad. 'Ahw, heb je me ontbijt gemaakt?' 'Kijk eens' zei hij, en schoof het dienblad naar aar toe, terwijl hij naast haar onder de dekens ging liggen. 'Wat ben je toch mooi' fluisterde hij in haar oor en genoot van haar rode wangen. 'Kom, kleed je snel aan, ik wil je ergens mee naar toe nemen.' Een halfuurtje later liepen ze over straat hand in hand. 'Doe je ogen eens dicht' zei hij plotseling. Ze deed wat hij vroeg en leidde haar aan de hand. 'Kijk maar.' 'Wat prachtig!' fluisterde ze. Ze keek op een heuvel uit over haar dorpje. De zon prikte net boven de daken van de huizen door en in de lucht was geen enkel wolkje te bekennen. Ze zakte neer op het dekentje, dat hij had neergelegd, en keek haar ogen uit. 'Dit is echt supermooi, Frank!' En daar op dat dekentje bleven ze de hele dag zitten, zonder mobiel, zonder afleiding, alleen oog voor elkaar. Totdat de zon onder ging, toen haalde hij iets uit zijn jaszak. Een klein, blauw juweliersdoosje. 'Kim, wil je met me trouwen?' 'Ja, ja! Dat wil ik!' Met een arm om haar schouder liepen ze de heuvel naar beneden, een ring schitterd om haar linkerringvinger.
Precies een jaar later trouwde ze op die heuvel. Het was een kleine bruiloft, met wenig mensen. Maar het was precies goed zo. Ze straalde helemaal van geluk. Ja, ze hield echt van hem. Na een paar jaar alleen met hem, baarde ze drie kinderen. En hadden een gelukkige tijd met zijn vijven, totdat.
'Kim, ik moet je iets vertellen.' Ze hoorde de snik in zijn stem, en zag hem voor het eerst huilen. Ze pakte zijn hand. 'Wat is er?' 'Ik, ik, ik weet niet hoe ik je dit moet vertellen, maar..' Zijn warme tranen stroomden nu over zijn wangen. 'Ik ben niet meer verliefd op je. Ik ben verliefd op Mark.' Mark? Haar beste vriend? 'Maar, hoe. weet je het wel zeker?' Ze kon het niet geloven. 'Doe ik iets verkeerd? Ligt het aan mij?' 'Nee, nee! Het overviel me gewoon.' 'Maar wat als het over gaat?' 'Het gaat neit meer over, het is er altijd al geweest, totdat ik jou ontmoette.' Hij ging verslagen op hun bed zitten. Langzaam zette zij zich naast hem. 'Hoe moet het nu verder?' fluisterde ze. 'Het is misschien het beste als we uit elkaar gaan.' Nu stroomden ook de tranen over haar wangen. 'Zolang je maar gelukkig bent' zei ze. 'dat hoop ik ook voor jou. Ik zal er altijd zijn voor jou en de kinderen. Alleen niet meer als jouw man.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten